Tatry Wysokie dzięki swojemu klimatowi i wysokości nad poziomem morza uważane są za ważne miasto uzdrowiskowe.
Pionierem leczenia uzdrowiskowego w Tatrach Wysokich był dr Mikuláš Szontagh, który w 1876 roku położył podwaliny pod miejscowość uzdrowiskową – Nowy Smokowiec. Uzdrowiska powstawały właśnie tutaj, ponieważ były tu bardzo korzystne warunki do leczenia niespecyficznych chorób układu oddechowego, takich jak np. astma. Po II wojnie światowej w 1947 r. powstało miasto Wysokie Tatry, które otrzymało jednocześnie trzy podstawowe funkcje, po pierwsze: turystyka, rekreacja i sport, po drugie lecznictwo, a po trzecie ochrona przyrody i prowadzenie badań. W tym okresie rozpoczął się rozwój lecznictwa w Tatrach.
